29 nov 2009

Alberto Acosta (Argentina)

Delta Inverso


Inventaste el delta inverso
El mar reclamando al río
Entraste por todas las puertas y ventanas
De aquella casa vacía
Que yo creía perfecta.
Saturaste los rincones
Con tu olor y tus sonidos
Pivoteaste sobre el eje de mi cuerpo
Haciéndolo tuyo para siempre
Creí que me ahogaba en tus flujos
Y me descubrí respirando agua.
Luego inventaste el hambre
El que nunca se satisface
Y nos hiere sin descanso
Y el grito y el ademán
Y la lágrima y el amor de nuevo
Y la distancia y el amor de nuevo
Y hasta inventaste el sitio
Desde donde no se vuelve
y no hay amor de nuevo
Sólo grito, lágrima y distancia.
Y ya no soy más que una tenue
Criatura de tus invenciones.
Sólo habito el mundo
Si antes lo animó tu hálito.
Y tus jugos en mí cuerpo
Están pariendo flores tuyas.
Desaparezco, aturdido
En el asombro de tu nombre.




Delta Inverso




Vocé inventou o delta inverso
O mar reclamando o rio
Entrou pelas portas e janelas todas
Daquela casa esvaziada
Que eu achava perfeita
Saturou os cantos
Con o seu cheiro e o seu som
Girou em torno do eixo do meu corpo
Fazendo-o teu pra sempre
Ache que me afogaba nos teus fluxos
E me descobri respirando água
Logo vocé inventó a fome
Que nunca é satisfeita
E nos fere sem descanso
E o grito e o ademã
E a lágrima e o amor de novo
E a distãncia e o amor de novo
E até inventou o lugar
De onde não se volta
E no há amor de novo,
Só grito, lágrima e distãncia
E agora não sou mais que uma ténue
criança das suas invençoes
Eu só moro no mundo
Depois que vocé le deu alma con o seu hálito.
E os seus sucos no meu corpo
Me fazen parir flores novas
E eu desapareço, atordoado,
No assombro do seu nome.


Traducción del Autor

.

No hay comentarios:

Publicar un comentario